ΝΟΣΤΟΣ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.

Δασονάρια, εκεί που ο Ήλιος βασιλεύει και η ζωή μου γαληνεύει.

Όμως καπνός δεν βγαίνει πια από την καμινάδα.
Που πήγανε οι άνθρωποι της φύσης;
Που πήγε η ομορφάδα της ζωής;
Ω πρόγονοι μου, όσο σκληρά κι αν ζήσατε εδώ,
όμως κοντά εσείς ζήσατε στη φύση μας και στο Θεό.
Αχ, άλλος δεν φταίει από μένα, που έγινε ερείπιο το σπιτάκι.
Άλλος κανείς δεν φταίει , που έγινε ερείπιο η καρδιά μου!






Δασονάρια εδώ με τα Μυρτίδια στο βάθος και τα Λιμνάρια μακρύτερα (πασχίζοντας να ξαναπρασινίσουνε μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 2005).

Δεξιά το Μέγα Λαγκάδι, το φοβερό, που πρέπει να το διασχίσεις για να φτάσεις στα Δασονάρια, εάν δεν σε ξοπάρουν πιο πριν οι Λαγκαδίτες κι ο Ξενολαός και ο Άρβαλος του Μουσκαριού που απ' το στόμα βγάνει φλόγες.

Κάτω οι άγριες δυτικές ακτές των Δασοναριών. Μαύρος Βράχος, Άγιος Κρασάς, Σπαραγαρείο, Κάλανη, Βάνης. Και οι εκβολές του Μεγαλαγκαδιού, το κατάφυτο Σπακολάγγαδο με τα τρεχούμενα νερά του και τον παλιό νερόμυλο δίπλα σχεδόν στο κύμα.
....
...ευτυχώς , ο Ήλιος μου δείχνει πάντα τους βράχους πάνω απ' τη θάλασσα.
Μπορεί να φταίω λοιπόν, ερείπιο της καρδιάς μου,
αλλά πάντα έχω τους βράχους για πρότυπο.
Να δεις που ως το τέλος....
.... η γη μου θα με αναγεννά.....
.....ελπίζω....
Ω ναι, στα Δασονάρια με περιμένουν
οι ψυχές των προγόνων
για να με εμβαπτίσουνε εκ νέου
στην κολυμπήθρα των ονείρων μου....Νόστος....ελπίδα...
(...όσο κι αν ξεπέφτω , να χαθώ είναι δύσκολο...
...θα χαθώ μόνο αν... αν χαθεί η πατρίδα μου...
ή αν εγώ απ' αυτήνε χαθώ....)