...κάποτ' αρμένιζες σ' ωκεανούς, σε θάλασσες φαρδιές,
παιγνίδι τώχες να παλαίψεις με τυφώνες,
ενόμιζες κι εσύ, όπως κι εγώ,
πως τάχαμου θα ζούσες εκατό αιώνες....

....μα τώρα, να , τρών' τη σκουριά σου η αλμύρα κι ο βοριάς,
...τι τάφος άξιος και τούτος!
Στης ξέρας την καμπούρα ακουμπάς!
Λάσπη, πισσόνερα, σκουριά, όλος σου ο πλούτος!!

.... σε χαιρετά τώρα το πλοίο της γραμμής,
περνά κοντά σου βιαστικό και με καμάρι,
τραβάει τη ρότα της ζωής αφήνοντάς σ' εκεί
σημαδιακό, ναυαγισμένο, τραγικό,
άτυχο της ζωής κουφάρι....

Κοιτώ ψηλά..Άγιε μου Γιώργη, Αγία Μόνη,
κάντε, στο πλοίο της γραμμής,
στο πλοίο της ζωής μας δηλαδή,
ο καπετάνιος να μην είναι ατζαμής,

στη ξέρα του χαμού ποτέ να μην ξαμώνει.
να ξεπερνάει τις φουρτούνες δυνατά,
περήφανα να μπαίνει σε λιμάνι,
ν' αντέχει στων κακών την εισφορά
και ' αγαθά με γέλιο να προφτάνει,

.

.

πάντα να πιάνει σε λιμάνι' ιδανικά,
απάνεμα απ' των καιρών την καταιγίδα,
σαν το Διακόφτι, που τον άνεμο νικά
και της ειρήνης σού γεννά ελπίδα.
.

....κι όταν τα καλοκαίρια έρχομαι κοντά σου νησί μου μαγικό,
τη θάλασσά σου προσκυνώ, τον ουρανό,
το χώμα σου, το μύθο σου μαζί
τον ποιητικό κι ουτοπικό....

......γη μου ακριβή, είσαι όνειρο υπαρκτό



Στων δυτικών ακτών τα ηλιοβασιλέματα βυθίστηκαν τα βλέμματα
κι ο νους από την ομορφιά σκλαβώθηκε.
Πατρίδα! Τίποτα πιο όνειρο από σένα δεν μου δόθηκε!

Των πατρογονικών χωμάτων την ενέργεια άντλησα ξανά.
Μέσα στα χώματα, τα σώματα όλα είναι ζωντανά.
Απ' τις σκιές του παρελθόντος συ δροσίσου τώρα γιε μου.
Εσύ δασκάλεψέ τον όμορφα, Ήλιε στρατηγέ μου.

Σαν πεντακάταρτο καράβι ας είναι η ζωή μας. Με ανοιγμένα όλα τα πανιά,
σ' όλου του κόσμου τσ' ομορφιές να τριγυρίζει,
μα κάθε τρεις και λίγο πίσω να γυρίζει
και στο εξαίσιο Καψάλι να πλευρίζει.
Στη πιο ζεστή αγκάλη του ντουνιά.

.

Α, τούτο το μικρό νησί είναι μια σμικρυσμένη άβυσσος.
Εκεί που υμνείς τη θάλασσα, έρχεται η στεριά , σε ξεγελά,
σε αλλοπαίρνει με ρυάκια , με λαγκάδια, με βουνά!
Τα φιλαράκια στη λαγκαδία του Πετρουνιού. Ενδόγειος παράδεισος.

Χειμώνα-καλοκαίρι εδώ ο χρόνος είναι πιο μακρύς,
η γη είναι ζεστή , ο δρόμος μας ευρύτερος.

Σε τούτης της πατρίδας, της μικρής

τα όρια, ακόμα κι ο Θεός εδώ είναι καλλίτερος.....

(...δείτε...ακριβώς πάνω από το καμπαναριό, η μορφή του Πατρός, σχηματισμένη από τον Ήλιο και απ' τα σύννεφα. Εδώ, στο Ξερουλάκι, ο Θεός μας δείχνει και το πρόσωπο του ακόμα).

ΦΕΛΩΤΗ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΞΑΠΟΣΤΑΙΝΟΥΝΕ ΟΙ ΒΡΑΧΟΙ

γίγαντες βράχοι με δυο κεφάλια, στην Φελωτή, στα νότια, το φως ποτέ δεν λείπει.

Η Αγία Πελαγία εκεί,
μοναχική, ερημική,
ανάμεσ' από βράχους ξεφυτρώνει.
Πιο δίπλα το λουτρό της Αφροδίτης
κι αυτό στο βράχο λαξευμένο,
έρημο , θλιμμένο.
Η θεά δεν λούζεται πια εκεί.

πιο πέρα τα λουτρά των Νηρηίδων, νεκρά κι αυτά κι ο βράχος ο ολοστρόγγυλος του Σίσυφου που ηρέμησε κάποια στιγμή πάνω ακριβώς απ' τα ολογάλανα νερά.

Αυτή η γωνιά η άγνωστη, η Φελωτή
είν' όμορφη τόσο πολύ,
που την καρδιά σου κλέβει
αν την φτάσεις,
αν τυχαία φτάσεις ως εκεί,
στα σκαλοπάτια τα κρυφά , που οδηγούν
στην Πελαγία,
την αγία ερημική.

Κι εκεί στου βράχου την απόλυτη σιωπή, να ένα κομμάτι που φωνάζει, τραγουδάει ένα ποίημα , σε γραφή ιερογλυφική.
Κι ύστερα, στην κάψα μέσα και στην δίψα την πολλή, νάσου, μέσα απ' την πέτρα, ένα ακοίσαρου λουλούδι , ν' αναμοχλεύει τη ζωή.
Όλα είναι ευτυχία σε αυτόν τον τόπο!

ΦΥΣ' ΑΕΡΑΚΙ , ΦΥΣΑ ΜΕ

ΝΟΣΤΟΣ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.

Δασονάρια, εκεί που ο Ήλιος βασιλεύει και η ζωή μου γαληνεύει.

Όμως καπνός δεν βγαίνει πια από την καμινάδα.
Που πήγανε οι άνθρωποι της φύσης;
Που πήγε η ομορφάδα της ζωής;
Ω πρόγονοι μου, όσο σκληρά κι αν ζήσατε εδώ,
όμως κοντά εσείς ζήσατε στη φύση μας και στο Θεό.
Αχ, άλλος δεν φταίει από μένα, που έγινε ερείπιο το σπιτάκι.
Άλλος κανείς δεν φταίει , που έγινε ερείπιο η καρδιά μου!






Δασονάρια εδώ με τα Μυρτίδια στο βάθος και τα Λιμνάρια μακρύτερα (πασχίζοντας να ξαναπρασινίσουνε μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 2005).

Δεξιά το Μέγα Λαγκάδι, το φοβερό, που πρέπει να το διασχίσεις για να φτάσεις στα Δασονάρια, εάν δεν σε ξοπάρουν πιο πριν οι Λαγκαδίτες κι ο Ξενολαός και ο Άρβαλος του Μουσκαριού που απ' το στόμα βγάνει φλόγες.

Κάτω οι άγριες δυτικές ακτές των Δασοναριών. Μαύρος Βράχος, Άγιος Κρασάς, Σπαραγαρείο, Κάλανη, Βάνης. Και οι εκβολές του Μεγαλαγκαδιού, το κατάφυτο Σπακολάγγαδο με τα τρεχούμενα νερά του και τον παλιό νερόμυλο δίπλα σχεδόν στο κύμα.
....
...ευτυχώς , ο Ήλιος μου δείχνει πάντα τους βράχους πάνω απ' τη θάλασσα.
Μπορεί να φταίω λοιπόν, ερείπιο της καρδιάς μου,
αλλά πάντα έχω τους βράχους για πρότυπο.
Να δεις που ως το τέλος....
.... η γη μου θα με αναγεννά.....
.....ελπίζω....
Ω ναι, στα Δασονάρια με περιμένουν
οι ψυχές των προγόνων
για να με εμβαπτίσουνε εκ νέου
στην κολυμπήθρα των ονείρων μου....Νόστος....ελπίδα...
(...όσο κι αν ξεπέφτω , να χαθώ είναι δύσκολο...
...θα χαθώ μόνο αν... αν χαθεί η πατρίδα μου...
ή αν εγώ απ' αυτήνε χαθώ....)

ΔΡΥΜΩΝΑΣ, ΕΔΩ ......ΑΝΑΔΥΘΗΚΑ ΕΓΩ

Να το μικρό μου το χωριό,
"ο τόπος ο μικρός, ο μέγας!"

Ας ξεκινήσουμε από τις εκκλησιές: Άγιος Αντώνης (17 Γενάρη το πανηγύρι) γείτονας αγαπητός και αποκούμπι, όταν η λογική τα στήλωνε κι έκρυβε την αλήθεια.

Έξι μήνες μετά, ακριβώς, 17 Ιουλίου, το άλλο μας πανηγύρι. Κι η Αγία Μαρίνα , η αιωρούμενη στους αιθέρες, με το εξαίσιο καμπαναριό της και το κατάλευκο του ασβέστη της, να μας ανεβάζει στην δόξα της απεραντοσύνης. Οι ουρανοί , ανήκουνε στη γη μας.

Άποψη του δώθε Δρυμώνα

Το τρακτέρ και πίσω του οι γλάροι. Πάμε να οργώσουμε τη γη μας στο κάμπο του Δρυμώνα. Στο πάνω-πάνω σπίτι , αριστερά επάνω από την εκκλησιά του Άγιου Αντώνη, είναι το σπίτι μου, νάτο από κοντά,




















εκεί είχα την τύχη της έναρξης της ύπαρξης. Τη γη αυτή την αγαπώ πιο πάνω απ' τους ανθρώπους.

Όσες κι αν πέρασαν ομίχλες από 'δω και βάσανα πολλά
και στεναχώριες,
όλα τα έσβηνε ο Ήλιος το πρωί, που ολόλαμπρος
ξανά μέσα στην κάμαρή μου εισχωρούσε.

Έτσι κατάντικρυ που στέκει ο Δρυμώνας στην Ανατολή,
α, δεν έχω φόβο ούτε στον τάφο να ξεμείνω
χωρίς φως ουράνιο!!



Χειμώνας Ανατολή του Ήλιου μέσα από το σπίτι μου, από την κάμαρά μου στο Δρυμώνα.



















Ανατολή από την ταράτσα του σπιτιού μου

Ανατολή, ανατολών και οι εν σκότει και σκιά είδομεν την αλήθεια......
είδομεν την πιο τέλεια ομορφιά ν' ανατέλει πίσω απ' το καμπαναριό της Αγίας Μαρίνας.