....κι όταν τα καλοκαίρια έρχομαι κοντά σου νησί μου μαγικό,
τη θάλασσά σου προσκυνώ, τον ουρανό,
το χώμα σου, το μύθο σου μαζί
τον ποιητικό κι ουτοπικό....

......γη μου ακριβή, είσαι όνειρο υπαρκτό



Στων δυτικών ακτών τα ηλιοβασιλέματα βυθίστηκαν τα βλέμματα
κι ο νους από την ομορφιά σκλαβώθηκε.
Πατρίδα! Τίποτα πιο όνειρο από σένα δεν μου δόθηκε!

Των πατρογονικών χωμάτων την ενέργεια άντλησα ξανά.
Μέσα στα χώματα, τα σώματα όλα είναι ζωντανά.
Απ' τις σκιές του παρελθόντος συ δροσίσου τώρα γιε μου.
Εσύ δασκάλεψέ τον όμορφα, Ήλιε στρατηγέ μου.

Σαν πεντακάταρτο καράβι ας είναι η ζωή μας. Με ανοιγμένα όλα τα πανιά,
σ' όλου του κόσμου τσ' ομορφιές να τριγυρίζει,
μα κάθε τρεις και λίγο πίσω να γυρίζει
και στο εξαίσιο Καψάλι να πλευρίζει.
Στη πιο ζεστή αγκάλη του ντουνιά.

.

Α, τούτο το μικρό νησί είναι μια σμικρυσμένη άβυσσος.
Εκεί που υμνείς τη θάλασσα, έρχεται η στεριά , σε ξεγελά,
σε αλλοπαίρνει με ρυάκια , με λαγκάδια, με βουνά!
Τα φιλαράκια στη λαγκαδία του Πετρουνιού. Ενδόγειος παράδεισος.

Χειμώνα-καλοκαίρι εδώ ο χρόνος είναι πιο μακρύς,
η γη είναι ζεστή , ο δρόμος μας ευρύτερος.

Σε τούτης της πατρίδας, της μικρής

τα όρια, ακόμα κι ο Θεός εδώ είναι καλλίτερος.....

(...δείτε...ακριβώς πάνω από το καμπαναριό, η μορφή του Πατρός, σχηματισμένη από τον Ήλιο και απ' τα σύννεφα. Εδώ, στο Ξερουλάκι, ο Θεός μας δείχνει και το πρόσωπο του ακόμα).