Να το μικρό μου το χωριό,
"ο τόπος ο μικρός, ο μέγας!"
"ο τόπος ο μικρός, ο μέγας!"
Ας ξεκινήσουμε από τις εκκλησιές: Άγιος Αντώνης (17 Γενάρη το πανηγύρι) γείτονας αγαπητός και αποκούμπι, όταν η λογική τα στήλωνε κι έκρυβε την αλήθεια.
Έξι μήνες μετά, ακριβώς, 17 Ιουλίου, το άλλο μας πανηγύρι. Κι η Αγία Μαρίνα , η αιωρούμενη στους αιθέρες, με το εξαίσιο καμπαναριό της και το κατάλευκο του ασβέστη της, να μας ανεβάζει στην δόξα της απεραντοσύνης. Οι ουρανοί , ανήκουνε στη γη μας.
Άποψη του δώθε Δρυμώνα
Το τρακτέρ και πίσω του οι γλάροι. Πάμε να οργώσουμε τη γη μας στο κάμπο του Δρυμώνα. Στο πάνω-πάνω σπίτι , αριστερά επάνω από την εκκλησιά του Άγιου Αντώνη, είναι το σπίτι μου, νάτο από κοντά,
εκεί είχα την τύχη της έναρξης της ύπαρξης. Τη γη αυτή την αγαπώ πιο πάνω απ' τους ανθρώπους.
εκεί είχα την τύχη της έναρξης της ύπαρξης. Τη γη αυτή την αγαπώ πιο πάνω απ' τους ανθρώπους.
Όσες κι αν πέρασαν ομίχλες από 'δω και βάσανα πολλά
και στεναχώριες,
όλα τα έσβηνε ο Ήλιος το πρωί, που ολόλαμπρος
ξανά μέσα στην κάμαρή μου εισχωρούσε.
Έτσι κατάντικρυ που στέκει ο Δρυμώνας στην Ανατολή,
α, δεν έχω φόβο ούτε στον τάφο να ξεμείνω
χωρίς φως ουράνιο!!
Χειμώνας Ανατολή του Ήλιου μέσα από το σπίτι μου, από την κάμαρά μου στο Δρυμώνα.
Ανατολή από την ταράτσα του σπιτιού μου
Ανατολή, ανατολών και οι εν σκότει και σκιά είδομεν την αλήθεια......είδομεν την πιο τέλεια ομορφιά ν' ανατέλει πίσω απ' το καμπαναριό της Αγίας Μαρίνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου