ΦΥΣ' ΑΕΡΑΚΙ , ΦΥΣΑ ΜΕ

ΝΟΣΤΟΣ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.

Δασονάρια, εκεί που ο Ήλιος βασιλεύει και η ζωή μου γαληνεύει.

Όμως καπνός δεν βγαίνει πια από την καμινάδα.
Που πήγανε οι άνθρωποι της φύσης;
Που πήγε η ομορφάδα της ζωής;
Ω πρόγονοι μου, όσο σκληρά κι αν ζήσατε εδώ,
όμως κοντά εσείς ζήσατε στη φύση μας και στο Θεό.
Αχ, άλλος δεν φταίει από μένα, που έγινε ερείπιο το σπιτάκι.
Άλλος κανείς δεν φταίει , που έγινε ερείπιο η καρδιά μου!






Δασονάρια εδώ με τα Μυρτίδια στο βάθος και τα Λιμνάρια μακρύτερα (πασχίζοντας να ξαναπρασινίσουνε μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 2005).

Δεξιά το Μέγα Λαγκάδι, το φοβερό, που πρέπει να το διασχίσεις για να φτάσεις στα Δασονάρια, εάν δεν σε ξοπάρουν πιο πριν οι Λαγκαδίτες κι ο Ξενολαός και ο Άρβαλος του Μουσκαριού που απ' το στόμα βγάνει φλόγες.

Κάτω οι άγριες δυτικές ακτές των Δασοναριών. Μαύρος Βράχος, Άγιος Κρασάς, Σπαραγαρείο, Κάλανη, Βάνης. Και οι εκβολές του Μεγαλαγκαδιού, το κατάφυτο Σπακολάγγαδο με τα τρεχούμενα νερά του και τον παλιό νερόμυλο δίπλα σχεδόν στο κύμα.
....
...ευτυχώς , ο Ήλιος μου δείχνει πάντα τους βράχους πάνω απ' τη θάλασσα.
Μπορεί να φταίω λοιπόν, ερείπιο της καρδιάς μου,
αλλά πάντα έχω τους βράχους για πρότυπο.
Να δεις που ως το τέλος....
.... η γη μου θα με αναγεννά.....
.....ελπίζω....
Ω ναι, στα Δασονάρια με περιμένουν
οι ψυχές των προγόνων
για να με εμβαπτίσουνε εκ νέου
στην κολυμπήθρα των ονείρων μου....Νόστος....ελπίδα...
(...όσο κι αν ξεπέφτω , να χαθώ είναι δύσκολο...
...θα χαθώ μόνο αν... αν χαθεί η πατρίδα μου...
ή αν εγώ απ' αυτήνε χαθώ....)

ΔΡΥΜΩΝΑΣ, ΕΔΩ ......ΑΝΑΔΥΘΗΚΑ ΕΓΩ

Να το μικρό μου το χωριό,
"ο τόπος ο μικρός, ο μέγας!"

Ας ξεκινήσουμε από τις εκκλησιές: Άγιος Αντώνης (17 Γενάρη το πανηγύρι) γείτονας αγαπητός και αποκούμπι, όταν η λογική τα στήλωνε κι έκρυβε την αλήθεια.

Έξι μήνες μετά, ακριβώς, 17 Ιουλίου, το άλλο μας πανηγύρι. Κι η Αγία Μαρίνα , η αιωρούμενη στους αιθέρες, με το εξαίσιο καμπαναριό της και το κατάλευκο του ασβέστη της, να μας ανεβάζει στην δόξα της απεραντοσύνης. Οι ουρανοί , ανήκουνε στη γη μας.

Άποψη του δώθε Δρυμώνα

Το τρακτέρ και πίσω του οι γλάροι. Πάμε να οργώσουμε τη γη μας στο κάμπο του Δρυμώνα. Στο πάνω-πάνω σπίτι , αριστερά επάνω από την εκκλησιά του Άγιου Αντώνη, είναι το σπίτι μου, νάτο από κοντά,




















εκεί είχα την τύχη της έναρξης της ύπαρξης. Τη γη αυτή την αγαπώ πιο πάνω απ' τους ανθρώπους.

Όσες κι αν πέρασαν ομίχλες από 'δω και βάσανα πολλά
και στεναχώριες,
όλα τα έσβηνε ο Ήλιος το πρωί, που ολόλαμπρος
ξανά μέσα στην κάμαρή μου εισχωρούσε.

Έτσι κατάντικρυ που στέκει ο Δρυμώνας στην Ανατολή,
α, δεν έχω φόβο ούτε στον τάφο να ξεμείνω
χωρίς φως ουράνιο!!



Χειμώνας Ανατολή του Ήλιου μέσα από το σπίτι μου, από την κάμαρά μου στο Δρυμώνα.



















Ανατολή από την ταράτσα του σπιτιού μου

Ανατολή, ανατολών και οι εν σκότει και σκιά είδομεν την αλήθεια......
είδομεν την πιο τέλεια ομορφιά ν' ανατέλει πίσω απ' το καμπαναριό της Αγίας Μαρίνας.

Η πατρίδα της σεμπρεβίβας , η βραχονησίδα Χύτρα ή Αυγό, νοτιοδυτικά των Κυθήρων.

Στο τέλειο χάος, στο σκότος του πόντου,
η Χύτρα δεν είναι νησί,
είναι πέτρα κεντημένη
σε κορώνα χρυσή!

Σεμπρεβίβα, το αμάραντο λουλούδι που φύεται μόνο στα Κύθηρα.

-Στων πόντων την διασταύρωση, στων βράχων το αιώρημα,
στην άκρη αυτή του άπειρου,
στα ξεχασμένα Κύθηρα,
πως βρέθηκες αθάνατη
μοναδικά εδώ;
- Η Αφροδίτη μ' έστειλε
από τον Ουρανό.

Που να σε βρω πατρίδα;
Που να σε βρω Ελλάδα;
Παντού σ' αναζητώ,
σε βρίσκω στην ψυχή μου.

ΕΔΩ ΑΝΑΔΥΘΗΚΕ Η ΑΦΡΟΓΕΝΝΗΤΗ

Παραλίες Παλιόπολη (αρχαία Σκάνδεια) και Καλαδί , ανατολικά των Κυθήρων. Εδώ κατά τον Ησίοδο, "προσέκυρσε Κυθήροις" η νεογέννητη Αφροδίτη. Τα δύο μήδεα (όρχεις) του Ουρανού, τ' αποκομμένα από του Κρόνου το δρεπάνι, από τα οποία εκολαύθηκε η Αφροδίτη, υπάρχουν σ' αυτή τη θάλασσα ακόμα.Νοτιοανατολικά από το Καλαδί. Είναι τα δίδυμα νησάκια με το όνομα Κοφινίδια.

Ἡσιόδου, Θεογονία

στίχοι 173 -198

ὣς φάτο· γήθησεν δὲ μέγα φρεσὶ Γαῖα πελώρη·
εἷσε δέ μιν κρύψασα λόχῳ, ἐνέθηκε δὲ χερσὶν
ἅρπην καρχαρόδοντα, δόλον δ’ ὑπεθήκατο πάντα.
ἦλθε δὲ νύκτ’ ἐπάγων μέγας Οὐρανός, ἀμφὶ δὲ Γαίῃ
ἱμείρων φιλότητος ἐπέσχετο, καί ῥ’ ἐτανύσθη
πάντῃ· ὁ δ’ ἐκ λοχέοιο πάις ὠρέξατο χειρὶ
σκαιῇ, δεξιτερῇ δὲ πελώριον ἔλλαβεν ἅρπην,
μακρὴν καρχαρόδοντα, φίλου δ’ ἀπὸ μήδεα πατρὸς [180]
ἐσσυμένως ἤμησε, πάλιν δ’ ἔρριψε φέρεσθαι
ἐξοπίσω. τὰ μὲν οὔ τι ἐτώσια ἔκφυγε χειρός·
ὅσσαι γὰρ ῥαθάμιγγες ἀπέσσυθεν αἱματόεσσαι,
πάσας δέξατο Γαῖα· περιπλομένων δ’ ἐνιαυτῶν
γείνατ’ ᾿Ερινῦς τε κρατερὰς μεγάλους τε Γίγαντας,
τεύχεσι λαμπομένους, δολίχ’ ἔγχεα χερσὶν ἔχοντας,
Νύμφας θ’ ἃς Μελίας καλέουσ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν.
μήδεα δ’ ὡς τὸ πρῶτον ἀποτμήξας ἀδάμαντι
κάββαλ’ ἀπ’ ἠπείροιο πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ,
ὣς φέρετ’ ἂμ πέλαγος πουλὺν χρόνον, ἀμφὶ δὲ λευκὸς [190]
ἀφρὸς ἀπ’ ἀθανάτου χροὸς ὤρνυτο· τῷ δ’ ἔνι κούρη
ἐθρέφθη· πρῶτον δὲ Κυθήροισι ζαθέοισιν
ἔπλητ’, ἔνθεν ἔπειτα περίρρυτον ἵκετο Κύπρον.
ἐκ δ’ ἔβη αἰδοίη καλὴ θεός, ἀμφὶ δὲ ποίη
ποσσὶν ὕπο ῥαδινοῖσιν ἀέξετο· τὴν δ’ ᾿Αφροδίτην
ἀφρογενέα τε θεὰν καὶ ἐυστέφανον Κυθέρειαν
κικλήσκουσι θεοί τε καὶ ἀνέρες, οὕνεκ’ ἐν ἀφρῷ

θρέφθη· ἀτὰρ Κυθέρειαν, ὅτι προσέκυρσε Κυθήροις·

Alexandre Cabanel (Γαλλία 1823–1889) Η γέννηση της Αφροδίτης

Σάντρο Μποτιτσέλι (1445-1510). Η γέννηση της Αφροδίτης

Εκεί στα Κύθηρα τα ζάθεα
πέσαν του Ουρανού τα μήδεα
τ' αποκομμένα απ' του Κρόνου το δρεπάνι.
Μα φούντωσαν οι αφροί και μάνι-μάνι
τα τύλιξαν με έρωτα και πάνω σε κοχύλι
τα στήσανε ολοζώντανα . Κόκκινα χείλη,
μέσ' από αίμα κι απ' αφρούς
κι απ' τους βυθούς τους φοβερούς
ξεπρόβαλαν , στήθη σφιχτά ,
κορμί λαγνείας με μαλλιά χυτά,
γυμνή ομορφιά στο φως τ' αποσπερίτη,
ολόγυμνη ανεδύθει η Αφροδίτη.

Αη Νικόλας ο Κρασάς, στα δυτικά των Κυθήρων.

ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ

Του Ιονίου πελάγους το μπλε

είναι βαθύ,

πεντέμισυ χιλιάδες μέτρα βάθος,

δυτικά

του Ματαπά και των Κυθήρων.

Εκεί αν βουτήξεις ποτέ

την τρύπα του Άδη θα δεις,

όνειρα παραμορφωμένα

στους τοίχους κολλημένα

σαν χλαπάτσες αηδείς.

Έτσι είναι στα τόσο βαθιά,

η πίεση πάει πολλές ατμόσφαιρες,

αλλά τα μάτια όσο είναι

έξω απ’ το νερό

καμαρώνουν το βαθύ μπλάβο

του Ιονίου πελάγους,

το τόσο ωραίο βαθύ μπλάβο,

που λες και το πήρε το χρώμα

από τις στέρνες του Θεού

των βαφέων,

το Ιόνιο,

το δικό μου,

το δυτικό μου

μέρος του εγκεφάλου μου.

Το μπλε βαθύ του Ιονίου

είναι ακριβώς δυτικά της πατρίδας,

ώστε αν χρειαστεί,

σε δύο λεπτά είμαι εκεί.

Στο βαθύτερο και ωραιότερο

μπλε του κόσμου.

ΕΚ ΘΕΟΥ ΑΡΞΑΣΘΕ, ΔΗΛΑΔΗ ΑΠ' ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ

Μυρτίδια. Ο Σταυρός στο Πρόβγαλμα και το απέραντο Ιόνιο δυτικά.


Ν' ατενίζω το πέλαγος
κι ο σταυρός από πάνω
να ευλογεί τις ελπίδες μου.
Ένας Ήλιος να παίζει
στων ματιών μου το άπειρο
και στα σύννεφα , νάτονε,
ο των όλων υπεράνω.
Είναι φως η πορεία μου.
Κι οι ελπίδες μου βάσιμες.
Δεν θα πάψω να χαίρομαι
και μετά..... Αν πεθάνω.