...κάποτ' αρμένιζες σ' ωκεανούς, σε θάλασσες φαρδιές,
παιγνίδι τώχες να παλαίψεις με τυφώνες,
ενόμιζες κι εσύ, όπως κι εγώ,
πως τάχαμου θα ζούσες εκατό αιώνες....

....μα τώρα, να , τρών' τη σκουριά σου η αλμύρα κι ο βοριάς,
...τι τάφος άξιος και τούτος!
Στης ξέρας την καμπούρα ακουμπάς!
Λάσπη, πισσόνερα, σκουριά, όλος σου ο πλούτος!!

.... σε χαιρετά τώρα το πλοίο της γραμμής,
περνά κοντά σου βιαστικό και με καμάρι,
τραβάει τη ρότα της ζωής αφήνοντάς σ' εκεί
σημαδιακό, ναυαγισμένο, τραγικό,
άτυχο της ζωής κουφάρι....

Κοιτώ ψηλά..Άγιε μου Γιώργη, Αγία Μόνη,
κάντε, στο πλοίο της γραμμής,
στο πλοίο της ζωής μας δηλαδή,
ο καπετάνιος να μην είναι ατζαμής,

στη ξέρα του χαμού ποτέ να μην ξαμώνει.
να ξεπερνάει τις φουρτούνες δυνατά,
περήφανα να μπαίνει σε λιμάνι,
ν' αντέχει στων κακών την εισφορά
και ' αγαθά με γέλιο να προφτάνει,

.

.

πάντα να πιάνει σε λιμάνι' ιδανικά,
απάνεμα απ' των καιρών την καταιγίδα,
σαν το Διακόφτι, που τον άνεμο νικά
και της ειρήνης σού γεννά ελπίδα.
.