ΦΕΛΩΤΗ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΞΑΠΟΣΤΑΙΝΟΥΝΕ ΟΙ ΒΡΑΧΟΙ

γίγαντες βράχοι με δυο κεφάλια, στην Φελωτή, στα νότια, το φως ποτέ δεν λείπει.

Η Αγία Πελαγία εκεί,
μοναχική, ερημική,
ανάμεσ' από βράχους ξεφυτρώνει.
Πιο δίπλα το λουτρό της Αφροδίτης
κι αυτό στο βράχο λαξευμένο,
έρημο , θλιμμένο.
Η θεά δεν λούζεται πια εκεί.

πιο πέρα τα λουτρά των Νηρηίδων, νεκρά κι αυτά κι ο βράχος ο ολοστρόγγυλος του Σίσυφου που ηρέμησε κάποια στιγμή πάνω ακριβώς απ' τα ολογάλανα νερά.

Αυτή η γωνιά η άγνωστη, η Φελωτή
είν' όμορφη τόσο πολύ,
που την καρδιά σου κλέβει
αν την φτάσεις,
αν τυχαία φτάσεις ως εκεί,
στα σκαλοπάτια τα κρυφά , που οδηγούν
στην Πελαγία,
την αγία ερημική.

Κι εκεί στου βράχου την απόλυτη σιωπή, να ένα κομμάτι που φωνάζει, τραγουδάει ένα ποίημα , σε γραφή ιερογλυφική.
Κι ύστερα, στην κάψα μέσα και στην δίψα την πολλή, νάσου, μέσα απ' την πέτρα, ένα ακοίσαρου λουλούδι , ν' αναμοχλεύει τη ζωή.
Όλα είναι ευτυχία σε αυτόν τον τόπο!